അതെ,
ഞാനൊരു രോഗിയാണ്
ആരോടും പറയാൻ വയ്യാത്ത
വേദനയാൽ, പരിഭവങ്ങളാൽ
ഉള്ളിടം നീരുകായാണ്
ആരോടെങ്കിലും ചിലപ്പോൾ
മനസ്സ് തുറ ന്നിരിക്കണമെന്നുണ്ട്
എല്ലാമുള്ളിലൊ തുക്കിയലയുന്നയെന്നെ
ചിലർ ഭ്രാന്തനെന്ന് വിളിക്കുന്നു
ചിലർ വിത്ത് സൈക്കോയെന്ന
അടിക്കുറിപ്പുമായെൻ
ചിത്രം
സ്റ്റാറ്റസ് വെക്കുന്നു
ചിലരെങ്കിലുമെന്നോട് നിനക്കൊന്നുമില്ലെന്ന്
പരിഹാരമെന്നോണം പറഞ്ഞിരുന്നു
എൻ്റെ വേദനയ്ക്കിന്നൂ ഞാൻ
മരുന്ന് കണ്ടെത്തി
“ആത്മഹത്യ”
വിയർപ്പ് കണങ്ങൾ ഉമ്മവച്ചൊഴുകുന്ന പിൻകഴുത്ത്. അഴിഞ്ഞുലഞ്ഞ ഉടയാടകൾ. താഴേയ്ക്കൂർന്ന മടിക്കുത്തിൽ മുഷിഞ്ഞ നോട്ടുകൾ ഒട്ടിയ കവിളുകൾ വിറയ്ക്കുന്ന കൈകൾ മങ്ങിയ മൂക്കുത്തിയിൽ മോഹങ്ങളുറങ്ങുന്നു…!! നഷ്ടനിദ്രയുടെ പരിഭവത്തിൽ കുഴിഞ്ഞു
ഞാനങ്ങാടി കാണ്ടാൽ, നാട്ടിലെ കുരുക്കൾക്ക് മൂലത്തിൽ കുരുപൊട്ടുന്നു. ഇരിക്കപ്പൊറുതിയില്ലാതെ ഞാനെ ന്തെന്നവർ വാതുവെക്കുന്നു ചെങ്കണ്ണുള്ള രാവിൽ ശുദ്ധവായു വിനായ് പുറത്തിറങ്ങി, കള്ള് കഞ്ചാവ്, പെൺവാണിഭൻ. കേട്ടപാടെ അറപ്പോടെയൻ
നീണ്ടയാത്രയിലാണയാൾ… പാത്തും പതുങ്ങിയും ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. പകൽവെളിച്ചത്തിലും സകുലം സഞ്ചരിക്കുന്നവന് ആരും മുഖം കൊടുത്തില്ല. ദേഷ്യമാണയാൾക്ക് പലരോടും, ദയയില്ലാത്ത മനുഷ്യരോടും.. ഓടിത്തളർന്നവന് ദാഹജലം നൽകാൻ വരെ- യവർക്ക് സമയമില്ല.
