മൗനം

പതിവുപോലെ ആ വൈകുന്നേരവും സ്റ്റീഫൻ ഓഫീസ് മുറി വിട്ട് പുറത്തിറങ്ങി. ക്ലാസ്സുകൾ കഴിഞ്ഞ് പോകുന്ന വിദ്യാർത്ഥികളുടെ തിരിക്കിൽ അവന്റെ മിഴികൾ സൗന്ദര്യത്തിന്റെ വർണ്ണപ്പൊലിമ തിരഞ്ഞു. ഓരോ മുഖത്തിലും അവൻ പരതിയത്, താൽക്കാലികമായൊരു ദൃശ്യാനുഭവത്തിനപ്പുറം ഹൃദയത്തിൽ പകർത്താൻ കഴിയുന്ന എന്തോ ഒന്നിനെയായിരുന്നു. അവൻ ഒന്നാം നിലയിലെ ഇടനാഴിയിൽ നിന്ന് താഴെ പാർക്കിങ്ങിലേക്ക് കണ്ണയച്ചു.
പാർക്കിങ്ങിന്റെ ഒരറ്റത്ത്, തണുത്ത തണൽ വിരിച്ച് ഒരു ചെറിയ നെല്ലിമരം നിന്നിരുന്നു. അവിടെയാണ് അവൻ ആ കാഴ്ച കണ്ടത്. ഒരു പെൺകുട്ടി തന്റെ പുതിയ വെള്ള സ്കൂട്ടർ പുറത്തെടുക്കാൻ നന്നേ പാടുപെടുകയായിരുന്നു. സ്കൂട്ടർ മുന്നോട്ടും പിന്നോട്ടും പലതവണ നീക്കിയിട്ടും അവൾക്ക് ലക്ഷ്യത്തിലെത്താൻ കഴിഞ്ഞില്ല.

സ്റ്റീഫൻ ഒരു നിമിഷം അവളെത്തന്നെ നോക്കി നിന്നു.
അവളൊരു അസാധാരണ സൗന്ദര്യമുള്ളവളായിരുന്നു. ബുദ്ധിമുട്ടിന്റെ ആ നിമിഷത്തിലും അവളുടെ മുഖത്തുണ്ടായിരുന്ന നിഷ്കളങ്കമായ കുഴപ്പത്തിലാകൽ സ്റ്റീഫനിൽ നേരിയ ചിരിയുണർത്തി. കാറ്റിൽ അലസമായി പാറിവീഴുന്ന കറുത്ത മുടിയിഴകളെക്കാൾ അവനെ ആകർഷിച്ചത് അവളുടെ വിടർന്ന വലിയ കണ്ണുകളായിരുന്നു. അതിൽ സൂര്യരശ്മി പതിക്കുമ്പോൾ ആരെയും വലിച്ചെടുക്കാൻ കഴിയുന്ന ആകർഷകമായ ഒരു കാന്തിക തിളക്കം അവൻ കണ്ടു. ആ നോട്ടത്തിൽ, ലോകത്തെ ആദ്യമായി കാണുന്ന ഒരു കുട്ടിയുടെ കൗതുകം നിറഞ്ഞിരുന്നു.

പാർക്കിങ്ങിലെ ശ്രമങ്ങൾക്കിടയിൽ അവൾ വല്ലാതെ വിയർത്തു. നെറ്റിയിലെ വിയർപ്പ് തുള്ളികൾ തുടച്ച് അവൾ ചുറ്റും നോക്കി. ആ നോട്ടം നേരെ ചെന്നെത്തിയത്, ഒന്നാം നിലയിലെ തൂണിൽ ചാരിനിന്ന് തന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്ന സ്റ്റീഫനിലേക്കായിരുന്നു. അപരിചിതനായ ഒരാൾ നോക്കി നിൽക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ അവൾ ആദ്യം ഒരൽപ്പം അസ്വസ്ഥയായി. എന്നാൽ അവന്റെ മുഖത്ത് കളിയാക്കലിന്റെയോ അനാവശ്യ ശ്രദ്ധയുടെയോ ഭാവമില്ലായിരുന്നു; പകരം, ഒരു മൃദുവായ സഹാനുഭൂതി മാത്രം അവിടെ തെളിഞ്ഞു കണ്ടു. അവനെത്തന്നെ ഒരു നിമിഷം നോക്കിയ ശേഷം, അവൾ ഒരു ചെറു പുഞ്ചിരിയോടെ തലകുനിച്ചു. സ്റ്റീഫൻ ഒരു മടിയും കൂടാതെ വേഗത്തിൽ താഴെയിറങ്ങി അവളുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു.

“പാർക്കിംഗ് ഇത്ര ബുദ്ധിമുട്ടായോ?”

ഒരു ചെറിയ ചിരിയോടെ സ്റ്റീഫൻ ചോദിച്ചു. ആൻ ഒന്ന് ഞെട്ടിയെങ്കിലും പെട്ടെന്ന് തന്നെ മറുപടി നൽകി

“പുതിയ വണ്ടിയാണ്. ഓടിച്ച് ശീലമായി വരുന്നതേയുള്ളൂ.”
“സാരമില്ല, എല്ലാവർക്കും തുടക്കത്തിൽ അങ്ങനെയാണ്,”

സ്റ്റീഫൻ സഹായിക്കാമെന്ന മട്ടിൽ സ്കൂട്ടർ ചെറുതായി അനക്കി പുറത്തെടുത്ത് കൊടുത്തു.

“ഇവിടെ നെല്ലിമരത്തിന്റെ ചുവട്ടിൽ ഒതുക്കിയാൽ മതി.”
“താങ്ക് യു…”

ആത്മാർത്ഥമായ നന്ദിയോടെ അവൾ പറഞ്ഞു.

“ഞാൻ ആൻ.”
“സ്റ്റീഫൻ. ഞാൻ ഇവിടുത്തെ ഓഫീസ് സ്റ്റാഫ് ആണ്,”

അവൻ ചിരിച്ചു. ആനിന്റെ വിടർന്ന കണ്ണുകൾ അവനെ ഒന്നുഴിഞ്ഞു. നെല്ലിമരച്ചുവട്ടിൽ വെച്ച് തുടങ്ങിയ ആ ചെറിയ കൂടിക്കാഴ്ച, സ്റ്റീഫന്റെ ജീവിതത്തെ പൂർണ്ണമായി മാറ്റിമറിക്കാൻ പോകുന്ന ഒരു പുതിയ അദ്ധ്യായത്തിന്റെ തുടക്കമായിരുന്നു.

സ്റ്റീഫന്റെ കാഴ്ചയിൽ ആൻ ഒരു മനോഹരമായ കവിതയായിരുന്നു. പ്രണയവും ലാളിത്യവും നിറഞ്ഞുനിന്ന കവിത. അവളുടെ വിടർന്ന കൃഷ്ണമണികളോടുകൂടിയ കണ്ണുകളിൽ എപ്പോഴും ഒരു കൗതുകം ഒളിപ്പിച്ചു വെച്ചിരുന്നു. ആ നോട്ടം, മഴയ്ക്ക് ശേഷമുള്ള ഭൂമിയുടെ തെളിച്ചം പോലെയായിരുന്നു. ആ കണ്ണുകൾ അവന്റെ നേർക്ക് തിരിയുമ്പോൾ, ലോകം മുഴുവൻ തനിക്കായി മാത്രം ചിരിക്കുന്നുവോ എന്ന് സ്റ്റീഫൻ ഒരു നിമിഷം സംശയിച്ചു പോകുമായിരുന്നു. കാറ്റിൽ പാറിവീഴുന്ന കറുത്ത മുടിയിഴകൾക്ക് പുതിയ പുസ്തകത്താളുകളുടെയും ഈർപ്പമുള്ള മണ്ണിന്റെയും സമ്മിശ്രഗന്ധം അവന് അനുഭവപ്പെട്ടു. അവൾ ചിരിക്കുമ്പോൾ കവിളിൽ വീഴുന്ന ചെറിയ നുണക്കുഴികൾ, അവന്റെ ലോകം മുഴുവൻ തങ്ങിനിന്ന ആനന്ദമായിരുന്നു.

അവളുടെ ശബ്ദം ശാന്തവും സംഗീതാത്മകവുമായിരുന്നു. ആ സ്വരം കേൾക്കാൻ വേണ്ടി മാത്രം ചിലപ്പോൾ അവൻ അനാവശ്യമായി സംസാരിക്കുമായിരുന്നു. ഓരോ നിമിഷവും, ഓരോ ചലനത്തിലും, ആൻ സ്റ്റീഫന്റെ ഹൃദയത്തിൽ കൂടുതൽ ആഴത്തിൽ വേരൂന്നി. അവളില്ലാത്ത ഒരു ലോകത്തെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാൻ പോലും അവന് കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല.

അവൾ കോളേജ് ഇടനാഴിയിലൂടെ നടന്നു പോകുമ്പോൾ പോലും, സ്റ്റീഫന്റെ ശ്രദ്ധ അവളെ ഒരു കാന്തം പോലെ പിന്തുടർന്നു. അവന്റെ ജീവിതത്തിലെ പ്രകാശവും, സംഗീതവും, കവിതയും എല്ലാം അവളായിരുന്നു. അവളാണ് തന്റെ ലക്ഷ്യം, തന്റെ സ്വപ്നം എന്ന് അവന്റെ മനസ്സ് ഉറക്കെ മന്ത്രിച്ചു.

സ്റ്റീഫന്റെ ഉള്ളിൽ ആനിനോടുള്ള പ്രണയം ഒരു അഗ്നിപർവ്വതം പോലെ തിളച്ചു മറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ആ തീവ്രമായ വികാരം, ഓരോ ശ്വാസത്തിലും അവന്റെ സിരകളിലൂടെ പ്രവഹിച്ചു. ഒരു നിമിഷം പോലും വൈകാതെ അവളെ ചേർത്തുപിടിച്ച്

“നീയെന്റെ മാത്രം”

എന്ന് പറയാൻ അവന്റെ ആത്മാവ് ദാഹിച്ചു.
എന്നാൽ, ആ പ്രണയാഗ്നിയെ തടഞ്ഞു നിർത്തിക്കൊണ്ട് അവന്റെ മുന്നിൽ ഉത്തരവാദിത്തങ്ങളുടെ ഉരുക്കുഭിത്തി ഉണ്ടായിരുന്നു. അച്ഛന്റെ തുടർച്ചയായ ആരോഗ്യ പ്രശ്നങ്ങളും തുടർന്നുണ്ടായ സാമ്പത്തിക ബാധ്യതകളും കാരണം ആ കുടുംബത്തിന്റെ ഭാരം സ്റ്റീഫന്റെ ചുമലിലായിരുന്നു. ഏക സഹോദരിയെ നല്ല നിലയിൽ എത്തിച്ച്, അവളുടെ വിവാഹം ഭംഗിയായി നടത്തുക എന്നതായിരുന്നു അവന്റെ ആദ്യത്തെയും പ്രധാനപ്പെട്ടതുമായ ലക്ഷ്യം. അതുവരെ, തന്റെ സ്വപ്നങ്ങളോ പ്രണയമോ യാഥാർത്ഥ്യമാക്കാൻ അവന് സ്വാതന്ത്ര്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഈ ചിന്തകൾ അവനെ വേട്ടയാടി:

“ഇപ്പോൾ ഞാൻ ആനിനോട് പ്രണയം തുറന്നു പറഞ്ഞാൽ, എന്റെ സാമ്പത്തിക ബുദ്ധിമുട്ടുകൾ അവളുടെ ഭാവിയെ ബാധിച്ചാലോ? എന്റെ കുടുംബഭാരം കാരണം അവൾക്ക് സന്തോഷം നഷ്ടപ്പെട്ടാലോ?”

തന്റെ നിസ്സഹായത കാരണം ആനിന്റെ ജീവിതം ഒരു വിട്ടുവീഴ്ചയായി മാറരുത് എന്ന നിർബന്ധം അവനുണ്ടായിരുന്നു.
എങ്കിലും, ഓരോ ദിവസവും അവൾ തന്നിൽ നിന്ന് അകന്നുപോകുമോ എന്ന ഭീതി അവന്റെ ഉള്ളിൽ ഒരു നീറ്റലായി അവശേഷിച്ചു. ആനിന്റെ കണ്ണുകളിൽ തനിക്കായുള്ള സ്‌നേഹവും, തന്റെ മൗനത്തിനായുള്ള ആകാംഷയും, ചെറിയ പരിഭവവും അവൻ കാണാറുണ്ടായിരുന്നു. ആ ചോദ്യഭാവമുള്ള നോട്ടം സഹിക്കവയ്യാതെ, തന്റെ പ്രണയം പുറത്തുവരാതിരിക്കാനായി അവൻ പലപ്പോഴും മുഖം തിരിച്ചു നടന്നു. അവളോടുള്ള സ്നേഹത്തെ ഉള്ളിൽ അടക്കിപ്പിടിച്ച്, അവൻ സ്വയം ഒരു ദുഃഖിതനായ കാവൽക്കാരനായി മാറി. അവന്റെ മൗനം, വാക്കുകൾ നൽകാൻ കഴിയാത്ത പ്രണയിതാവിന്റെ നിലവിളിയായിരുന്നു.

ആ വർഷത്തെ ക്യാമ്പസ് ടൂർ ആലപ്പുഴയായിരുന്നു. യാത്രയിലുടനീളം സ്റ്റീഫന്റെ കണ്ണുകൾ പലപ്പോഴും ആനിൽ തങ്ങിനിന്നു. അവൾ കൂട്ടുകാരികളോടൊപ്പം സന്തോഷിക്കുമ്പോൾ, ഒരകലം പാലിച്ച് അവൻ അവളെ ശ്രദ്ധിച്ചു. സന്ധ്യ മയങ്ങുന്ന സമയം. സൂര്യൻ കടലിലേക്ക് ഇറങ്ങാനൊരുങ്ങുന്ന കാഴ്ച കാണാൻ വിദ്യാർത്ഥികൾ ബീച്ചിലേക്ക് ഒഴുകിയെത്തി. സ്വർണ്ണനിറമാർന്ന മണൽത്തരികളിലൂടെ ആനും സ്റ്റീഫനും നടന്നു. തിരക്കിൽ നിന്നും അൽപ്പം അകന്ന്, പഴയൊരു ലൈറ്റ് ഹൗസിന്റെ നിഴലിൽ അവർ നിന്നു. കടൽക്കാറ്റ് ശക്തമായി വീശി. തിരമാലകളുടെ ഇരമ്പം അവരുടെ മൗനമായ സംഭാഷണങ്ങൾക്ക് ഒരു പശ്ചാത്തല സംഗീതമായി. ആ കടൽക്കാറ്റിൽ, ആനിന്റെ സൗന്ദര്യം പൂർണ്ണമായി തിളങ്ങി. കാറ്റ് അവളുടെ കറുത്ത മുടിയിഴകളെ അലസമായി പാറിപ്പറത്തി. അവന്റെ ഹൃദയം, കൈവിട്ട് പോയേക്കാവുന്ന ആ നിമിഷത്തെ ഓർത്ത് വിതുമ്പി.

“സ്റ്റീഫാ,”

അവൾ പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ അവനെ വിളിച്ചു. അവളുടെ ശബ്ദത്തിന് പതിവില്ലാത്തൊരു നേർമ്മയും പ്രതീക്ഷയും കലർന്നിരുന്നു.

“ഇന്നെന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും മനോഹരമായ ദിവസമാണ്.”

ആ വാക്കുകൾ സ്റ്റീഫന്റെ ഹൃദയത്തിൽ ആഴത്തിൽ തറച്ചു. തന്റെ ചുമലിലെ ഭാരങ്ങൾ ഇല്ലായിരുന്നെങ്കിൽ, ഈ നിമിഷം അവളോട് എല്ലാ സത്യങ്ങളും തുറന്നു പറഞ്ഞ് അവളെ സ്വന്തമാക്കാമായിരുന്നു എന്ന് അവൻ ആഗ്രഹിച്ചു.

“എന്താണ് സ്റ്റീഫാ… നിന്റെ കണ്ണിൽ എന്തോ ഒരു സങ്കടമുണ്ട്. എന്തെങ്കിലും പറയൂ…”

അവളുടെ വിടർന്ന കണ്ണുകൾ അവന്റെ മുഖത്തെ ഭാവങ്ങൾ വായിച്ചെടുത്തു. സ്റ്റീഫന്റെ തൊണ്ട വരണ്ടു. വാക്കുകൾക്ക് വേണ്ടിയുള്ള അവന്റെ ശ്രമം പരാജയപ്പെട്ടു.

“ചില കാര്യങ്ങൾ… എല്ലാത്തിനും ഒരു സമയമുണ്ട്, ആൻ,”

അവൻ പണിപ്പെട്ട് പറഞ്ഞു.

“ചിലപ്പോൾ, കാത്തിരിപ്പ് മാത്രമാണ് ചെയ്യാൻ കഴിയുന്ന ഏറ്റവും വലിയ കാര്യം.”

അവന്റെ വാക്കുകളിലെ തീവ്രതയും, എന്നാൽ തുറന്നു പറയാതിരിക്കാനുള്ള അവന്റെ ശ്രമവും അവൾക്ക് വ്യക്തമായി മനസ്സിലായി. നിരാശയുടെ നേരിയ നിഴൽ അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ വീണു. അവൾ ഒന്നും മിണ്ടാതെ, താൻ കേൾക്കാൻ കൊതിച്ച വാക്കുകൾ കേൾക്കാതെ, തന്നെ അന്വേഷിച്ചെത്തിയ കൂട്ടുകാരികളോടൊപ്പം മെല്ലെ നടന്നകന്നു.
സ്റ്റീഫൻ അവളെ നോക്കി നിന്നു. അവർക്കിടയിൽ കടൽക്കാറ്റും മൗനവും മാത്രം ബാക്കിയായി. വാക്കുകൾ കൈമാറാതെ, എന്നാൽ പ്രണയത്തിന്റെ ആഴം പരസ്പരം മനസ്സിലാക്കിക്കൊണ്ട്, ആ വികാരനിർഭരമായ സായാഹ്നത്തിൽ നിന്ന് അവർ പിരിഞ്ഞു.

സ്റ്റീഫന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ കടമ്പ കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഏക സഹോദരിയുടെ വിവാഹം ഭംഗിയായി നടത്തിയ ശേഷം, തനിക്കുണ്ടായ ആശ്വാസത്തിന് അതിരുകളില്ലായിരുന്നു. ഇനി തനിക്ക് വേണ്ടി ജീവിക്കണം. ആനിനുവേണ്ടി ജീവിക്കണം. തന്റെ കടമകൾ പൂർത്തിയാക്കിയ ആഹ്ലാദത്തോടെ, അവൻ നേരെ പോയത് ആനിനെ കാണാനാണ്. ഒരു നിമിഷം പോലും വൈകാൻ അവന് വയ്യായിരുന്നു. ഇന്നവളോട് എല്ലാം പറയണം. താൻ അനുഭവിച്ച വേദനയും, തന്റെ മൗനത്തിന് പിന്നിലെ കാരണവും, താൻ വൈകിയതിലുള്ള നിസ്സഹായതയും അവൾ അറിയണം.
അവർ നഗരത്തിലെ നദീതീരത്തുള്ള തിരക്കൊഴിഞ്ഞ പാർക്കിൽ കണ്ടുമുട്ടി. സന്ധ്യയുടെ ചുവപ്പ് രാശി ആകാശത്ത് പടർന്നു. ആ ചുവന്ന ആകാശത്തിന് താഴെ ആൻ അവനെ കാത്തുനിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
വെള്ള ചുരിദാറിൽ, അവൾ ഒരു മാലാഖയെപ്പോലെ തിളങ്ങി. കാറ്റിൽ പാറിപ്പറക്കുന്ന അവളുടെ മുടി നീക്കി അവൾ അവനെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു. ആ ചിരിയിൽ എവിടെയോ ഒരു വിഷാദത്തിന്റെ നേർത്ത അലകൾ ഉണ്ടോ എന്ന് സ്റ്റീഫൻ ഒരു നിമിഷം സംശയിച്ചു. അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ പതിവുള്ള തിളക്കത്തിന് പകരം, എന്തോ ഒരടഞ്ഞ ഭാവം അവൻ കണ്ടു.
സ്റ്റീഫൻ വേഗത്തിൽ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു. അവന്റെ ഹൃദയം വാശിയോടെ മിടിച്ചു.

“ആൻ… എനിക്ക് ഒരുപാട് കാര്യങ്ങൾ നിന്നോട് പറയാനുണ്ട്. ഇത്രയും കാലം ഞാൻ എന്റെ മനസ്സിൽ ഒതുക്കി വെച്ച…”

സ്റ്റീഫന്റെ വാക്കുകൾ പൂർത്തിയാകും മുൻപേ ആൻ മെല്ലെ കൈ ഉയർത്തി അവനെ തടഞ്ഞു. അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു. അവൾ തന്റെ കയ്യിലുണ്ടായിരുന്ന മനോഹരമായി അലങ്കരിച്ച ഒരു കവർ, വിറയ്ക്കുന്ന കൈകളോടെ അവന് നേരെ നീട്ടി.

“ഇത് തരാൻ വേണ്ടിയാണ് നിന്നെ വിളിച്ചത്, സ്റ്റീഫാ…”

അവൾ താഴ്ന്ന സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു. ആ സ്വരത്തിൽ ഒരു മഴ പെയ്തു തീർന്ന വേദന നിറഞ്ഞിരുന്നു. സ്റ്റീഫന്റെ കൈകൾ വിറച്ചു. കവർ തുറന്നപ്പോൾ അതിൽ നിന്നും വീണത് അവന്റെ സ്വപ്നങ്ങളായിരുന്നു.

“ആൻ weds മാത്യു”

ആ സ്വർണ്ണ അക്ഷരങ്ങൾ അവന്റെ കണ്ണുകളെ പൊള്ളിച്ചു. ഒരു സ്ഫടിക കൊട്ടാരം നിലത്തുവീണുടഞ്ഞ പോലെ അവന്റെ സ്വപ്നങ്ങൾ ചിതറിതെറിച്ചു. ആനിന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി.

“എനിക്ക്… എനിക്ക് വേറെ വഴിയില്ലായിരുന്നു സ്റ്റീഫാ. വീട്ടുകാർ… അവർ…”

വാക്കുകൾ മുറിഞ്ഞ് പോയെങ്കിലും, വീട്ടുകാരുടെ നിർബന്ധത്തിന് അവൾ വഴങ്ങിയതാണെന്ന് അവളുടെ കണ്ണീരണിഞ്ഞ കണ്ണുകൾ വിളിച്ചു പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
താൻ വൈകിപ്പോയി എന്ന സത്യം, ഒരു തീക്ഷ്ണമായ കനലായി അവനെ ചുട്ടു. കൃത്യ സമയത്ത് താൻ സംസാരിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ… ഈ വിടർന്ന കണ്ണുകളിൽ കണ്ണീര് നിറയില്ലായിരുന്നു.

ആൻ അവനെത്തന്നെ നോക്കി, ഒരു വാക്കിനു വേണ്ടി, തന്നെ വിലക്കാൻ വേണ്ടി അവൾ കാത്തുനിന്നു. സ്റ്റീഫൻ ഒന്നു വിലക്കിയിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് അവൾ ആഗ്രഹിച്ചു.
പക്ഷെ, അവളുടെ വിവാഹനിശ്ചയം കഴിഞ്ഞ ഈ സാഹചര്യത്തിൽ, അവളെയൊരു പ്രതിസന്ധിയിലാക്കാൻ, ഒരു കുടുംബബന്ധം തകർക്കാൻ അവന് കഴിഞ്ഞില്ല. തന്റെ പ്രണയത്തേക്കാൾ വലുത് അവളുടെ ഭാവിയിലെ സമാധാനമാണെന്ന് അവൻ വിശ്വസിച്ചു. തൊണ്ടയിൽ കുരുങ്ങിയ തേങ്ങലടക്കി, കയ്യിലെ കല്യാണക്കുറി മുറുകെപ്പിടിച്ച് അവൻ പണിപ്പെട്ട് ഒരു പുഞ്ചിരി വരുത്തി. അത് വേദനയുടെ ഒരു മുഖംമൂടിയായിരുന്നു.

“നീ… നീ സന്തോഷത്തോടെ ജീവിക്കണം ആൻ. എല്ലാം നന്നായി നടക്കട്ടെ. ഓൾ ദി ബെസ്റ്റ്.”

അവന്റെ വാക്കുകൾക്ക് പതിഞ്ഞ ഒരു വിറയലുണ്ടായിരുന്നു.
അത്രമാത്രം പറഞ്ഞ് അവൻ തിരിഞ്ഞു നടന്നു. ഓരോ ചുവടിലും അവനിൽ നിന്ന് ഒരു ആയുസ്സ് മുഴുവൻ ചോർന്നുപോകുന്നത് പോലെ അവന് തോന്നി. ആ തീരത്ത് ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ടത് അവന്റെ പ്രണയം മാത്രമല്ല, അവന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ സ്വപ്നമായിരുന്നു. സ്റ്റീഫൻ ആ വേദന കടിച്ചമർത്തി നടന്നു നീങ്ങി. പിന്നിൽ ആനിന്റെ കണ്ണീർ തുള്ളികൾ മണ്ണിൽ പതിക്കുന്നത് അവൻ അറിഞ്ഞതേയില്ല. ആ മൗനമായ വിടവാങ്ങൽ, ഒരിക്കലും പൂവണിയാത്ത ഒരു പ്രണയകഥയുടെ അവസാന അദ്ധ്യായമായിരുന്നു.